پایگاه تحلیلی خبری شعار سال

کارکنان بعداز عادی شدن شرایط -پساکرونا- ۴ گروه می‌شوند. «سبک کار» متفاوت در کرونا، شخصیت‌های متفاوت را در کارکنان یک محیط‌کار شکل داده است. گروهی دنبال «حضور کامل» هستند و گروهی دیگر می‌خواهند «دورکاری کرونایی» را ادامه دهند. دو گروه دیگر، اما «رفاه افراطی» و «کار از خانه» را طلب خواهند کرد. مدیران باید برای «انعطاف کامل» آماده شوند.

ساختمان‌های کارخانه فولاد «پورت تالبوت» (شهرکی واقع در ولز بریتانیا) که زمانی یکی از بزرگ‌ترین تولیدکنندگان فولاد در اروپا بود، بزرگ‌ترین ساختمان‌های آن حوالی هستند. ۵۰ سال پیش، این ساختمان‌ها نماد رفاه و خوشبختی مردم شهر بودند اما حالا، نماد شکست هستند. در دهه ۱۹۶۰، حدود ۲۰ هزار نفر از جمعیت ۵۰ هزار نفری این شهر در این کارخانه کار می‌کردند. حالا فقط چهار هزار نفر در این کارخانه مشغول به کارند، یعنی از هر ۱۰ شهروند، تنها یک نفر.

افزایش تمرکز روی تکنولوژی‌های پیشرفته امروز باعث شده خیلی راحت بتوان یک حقیقت ساده را نادیده گرفت: کل این تکنولوژی‌ها بدون وجود استعدادهایی که بتوانند از آن استفاده کنند، بی‌معنی است. در عصر اتوماسیون، روباتیک و هوش مصنوعی، استعداد انسانی مهم‌تر از هر زمان دیگری است. بهترین مدیران عامل این موضوع را تشخیص می‌دهند و کارکنان بااستعداد را در مرکز این دستورالعمل قرار می‌دهند، اما بسیاری دیگر از آنها بیشتر از آنکه به «مهم‌ترین دارایی» خود وقت اختصاص دهند، همچنان بر مواضع قبلی خود تاکید دارند.

در اقتصاد دیجیتال، آن دسته از ویژگی‌های انسانی که تکنولوژی نمی‌تواند جایشان را بگیرد، هر روز برجسته‌تر می‌شوند. در این حوزه‌ها، کمبود نیروی انسانی مستعد کاملا ساختاری است و برای خیلی از بنگاه‌ها به یک تنگنا تبدیل شده است. جنگ بر سر این استعدادها و نیز بحث‌هایی که بر سر چگونگی مدیریت کردن این افراد وجود دارد، در حال تشدید شدن است. شرکت‌ها به‌طور خاص مشتاقند کسانی را استخدام کنند که در حوزه دیجیتال تخصص دارند. به علاوه، در اقتصاد دیجیتال، نسل هزاره (افرادی که در دهه ۹۰ میلادی به بعد متولد شده‌اند) نیروهای اصلی محیط کار خواهند بود. ویژگی‌های متمایز این نسل، فرهنگ اشتغال و ارزش‌های موجود، مدل‌های مدیریت استعداد سنتی را به چالش می‌کشد.